- храпа
- I
храпа , -ы
ж.
Морда крупных животных.Мядзведзь смокча лапу ў бярлозе санліва, лось высунуў храпу - шукае спажывы. Купала. Праляталі ўспененыя храпы, грывы ў калючках дзядоўніку, здзічэлыя вялікія вочы. Грахоўскі. Можа конь стаміўся, можа ён, як кожная сапраўды разумная істота, разумеў, што нельга чапаць слабое дзіцяня, але ён адвёў храпу і гучна пырхнуў. Караткевіч.II храпа , -ы ж. разм.Затвердевшая комками земля.Бугай ледзь управіўся адскочыць, як яна (паплеціна) ляснула ў вулічную храпу. Мележ. Падтрэсаюць колы на крыху падмерзшай храпе. Лужанін.
Самабытнае слова: Слоўнік беларускай безэквівалентнай лексікі (у рускамоўным дачыненні). Менск: Беларуская Энцыклапедыя. Ірына Шкраба. 1994.